Skip to main content

My Collection..

Search This Blog

ડૉ. શરદ ઠાકર: ભલે તું મને ફક્ત રણ આપજે હું ચાલી શકું એ ચરણ આપજે

on April 24, 2012

Get link
Facebook
Twitter
Pinterest
Email
Other Apps

Get link
Facebook
Twitter
Pinterest
Email
Other Apps

Comments

Post a Comment

Thanx For Comment

Popular Posts

પ્રેમના પ્રકરણ વિશે કંઇ બોલવાનું છોડીએ, ચોપડીમાં એક વરચે કોરું પાનું છોડીએ

કોઇ પણ જોનારને એમ જ લાગે કે આ ખરેખર અકસ્માત જ હોવો જોઇએ. એક જૂની ખખડી ગયેલી સાઇકલ. વેચવા કાઢો તો એના બદલામાં પચાસ રૂપિયા પણ ન આવે. એની ઉપર સવાર થયેલો કાંતિ કકકડ. ઉંમર માંડ ત્રીસની, પણ લાગે પચાસનો. એની હાલત તો સાઇકલથી પણ ખરાબ. બજારમાં ઉભો રાખો તો વીસ રૂપિયા પણ ન આવે. એક નાનકડી ફેકટરીમાં કામ કરે. પરસેવાની નોકરી અને પાણીના રેલા જેવો પગાર.કાંતિ કક્કડ સવારે અગિયાર વાગે નોકરી ઉપર જતો હતો ત્યાં પાછળથી ગાડીની જોરદાર ટક્કર વાગી. એક ચીસ સાથે એ ફેંકાઇ ગયો. ‘અરે..! અરે..!’ કરતું ટોળું ભેગું થઇ ગયું. ગાડીનો માલિક કુશલ કાપડવાલા નામનો શહેરનો રઇસ વેપારી યુવાન હતો. નાસી છૂટવાને બદલે એણે કાર ઉભી રાખી નીચે ઉતર્યો. લોકોની ભીડને ચીરીને એ કાંતિ જયાં ધરાશયી થઇને પડયો હતો ત્યાં જઇ પહોંરયો. ‘આંધળા છો? આમ ગાડી ચલાવાતી હશે? બિચારા ગરીબ માણસને વગર વાંકે લાળી નાખ્યો! એ તો સારું થયું કે બાપડો ફેંકાઇ ગયો, બાકી જો ગાડીનાં પૈડાં નીચે આવી ગયો હોત તો..?’ ટોળાંમાંથી આક્રોશનો સમૂહ-સૂર ઉઠયો. તો કાંતિનું શું થયું હોત એનો જવાબ સાઇકલ પાસે હાજર હતો. સાઇકલ કાંતિ જેટલી નસીબદાર ન હતી. એ ગાડીનાં પૈડાં નીચે આવી ગઇ હતી, ચગદાઇને આકા

લંબાયેલો હાથ કણસતો જ રહ્યો, આપણો સંબંધ અમસ્તો જ રહ્યો

'નો ચાન્સ, સર તમે મારા પપ્પાને ઓળખતા નથી. હું અંગત સાથે મેરેજ કરું તો પપ્પા જિંદગીભર મારી સાથે વાત નહીં કરે. આ ભવની વાત જવા દો, આવનારા ર્ચોયાશી લાખ જન્મોમાં પણ એ મને માફ નહીં કરે. એ પછી પણ એ મને જોઈને મોં ફેરવી લેશે. 'શું નામ છે?’ મેં સામે બેઠેલી માખણની મૂર્તિ‌ને પૂછયું. એણે નામ જણાવ્યું, 'પર્ણવી બાબુલાલ શાહ.’ હું પૂછવા જતો હતો કે બાબુલાલ તમારા પતિનું નામ છે? પણ પછી અટકી ગયો. એની સાથે આવેલો હેન્ડસમ યુવાન કોઈ પણ સંજોગોમાં બાબુલાલ જેવા વીતેલી સદીના નામનો માલિક લાગતો ન હતો. મેં મારા સવાલનું સ્વરૂપ બદલ્યું, 'મેરીડ કે અનમેરીડ?’ 'હજુ સુધી અનમેરીડ છું, પણ બહુ નજીકના સમયમાં અમે મેરેજ કરવાનાં છીએ.’ પર્ણવીએ આટલું કહીને તીરછી નજર બાજુમાં બેઠેલા યુવાન તરફ ફેરવી. યુવાન ખરેખર સોહામણો લાગતો હતો. સપ્રમાણ ઊંચાઈ, ભરાયેલો ચહેરો, સુરેખ નાક-નકશો, ચબરાકીભરી આંખો, આધુનિક ફેશનની હેરકટ અને કીમતી વસ્ત્રો. બેલ્ટથી લઈને બૂટ સુધીનું બધું જ ખાસ પસંદગીનું, મોંઘું અને સુરુચિપૂર્ણ. મેં આ કામદેવના સાકાર, સગુણ સ્વરૂપને ઉદ્દેશીને પૂછયું, 'લક્કી મેન વ્હોટ ઇઝ યોર નેઇમ?’ 'અંગત આડતિ

‘તમે ઓળખતા નથી, એમ હું પણ તમને આમ ક્યાં ઓળખું છું!?’

હૃદય સોંસરવું ઊતરી ગયું બીજલ ધીમા અને દર્દભર્યા અવાજે બોલી: ‘તમારાં મમ્મી અને મારા પપ્પા, બંનેની સ્થિતિ સરખી છે. ન કહેવાય, ન સહેવાય એવી...’ અનુપ એક કાને અને એક ધ્યાને થઇ ગયો. તે સહેજ મરકીને બોલી: ‘તમે ઓળખતા નથી, એમ હું પણ તમને આમ ક્યાં ઓળખું છું!?’ પછી ખળખળતા ઝરણા જેવું હસવા લાગી. ‘પણ આપણે વરસોથી પરિચિત હોઇએ તેવું લાગે છે.’ બીજલના ચાબુક જેવા સ્વરે અનુપ ચોંકી ગયો. થયું કે પોતે ભયંકર ભૂલ કરી બેઠો છે. સાવ અજાણી યુવતી સાથે આવા એકાંત સ્થળે ન આવવું જોઇએ. ‘શું વિચારમાં પડી ગયા!?’ બીજલના પ્રશ્ને પોતાની તંગડી ઊંચી રાખતાં બોલ્યો: ‘હું એમ વિચારું છું કે, આવી અજાણી જગ્યાએ આવતા તમને કંઇ ડર ન લાગ્યો!?’ બીજલે ધારદાર નજરે અનુપ સામે જોયું પછી આંખો વીંધીને કહ્યું: ‘આ સવાલ તમારી જાતને પૂછો!?’ સાથે સ્પષ્ટતા કરતાં કહ્યું: ‘જાત એટલે કાસ્ટ નહીં, સમજાય છેને મારું કહેવું?’ અનુપ એમ જ સાંભળતો રહ્યો. ‘ડર તમને લાગે છે-આ છોકરી કંઇ આડુંઅવળું કહેશે. ફરિયાદ કરશે તો હાલત નહીં જિંદગી બગડી જશે. આવું મનમાં થાય છે ને!?’ યુવતીએ પોતાને અંદર અને બહારથી આબાદ રીતે પકડી લીધો હતો. પોતે પૂરેપૂરો ફસાઇ ગયો છે.

Powered by Blogger